Sivas Gürlevik Dağı, Zirve Tırmanışı...

Selda Bağcan’ın yorumuyla, “Sivas’ın yollarına, çıkayım dağlarına.” Türküsünün nağmeleri yankılanıyordu kulaklarımda, Bursa otogarından Sivas’a doğru hareket ettiğimizde.

Sivas Bursa arası yaklaşık 830 kilometre. 12 saatlik bir otobüs yolculuğu sonrası Sivas otogarında aracımızdan indiğimizde sabahın ilk saatleriydi. Sivas Kongresinin 95.yıl dönümü etkinlikleri kapsamında, TDF (Türkiye Dağcılık Federasyonu) Gençlik Hizmetleri ve Spor İl Müdürlüğü, Sivas Dağcılık İl Temsilciliği ve SİVDAK ( Sivas Doğa Sporları ve Arama Kurtarma Kulübü) ile birlikte düzenlenen 2688 metre rakımlı Gürlevik dağı zirve tırmanışı için Sivas’a gelmiştik.

İç Anadolu’nun doğusunda yer alan Sivas, Anadolu’daki tarihi İpek Yolunun yanı sıra, MÖ. 6. Yüzyılda Anadolu’ya hâkim olan Perslerin kullandığı, İran’dan başlayıp, Türkiye, Anadolu topraklarına ulaşan ve döneminin en önemli ve zengin ticaret yolu olarak kabul edilen Kral Yolunun da güzergâhlarının kesiştiği bir yerde.  Sivas’a daha önce gitmek hiç nasip olmamıştı. Sadece, askerlik için Erzincan’daki acemi birliğime giderken ve dağıtım için dönüşte otobüs ile şehrin içinden geçmiştim.

Organizasyon komitesinin duyurduğu programa göre saat 12.00’da Gençlik Hizmetleri ve Spor İl Müdürlüğü Atatürk Kapalı Spor Salonu önünde toplanılacak. 13.30’da bizim gibi Türkiye’nin dört bir yanından gelen dağcılara günün anlam ve önemini ifade eden tişörtlerin dağıtılması sonrasında topluca Atatürk Anıtına yürünecekti. Programın başlangıç saatine kadar önümüzde haylice bir zaman vardı. Bizde bu vakti kahvaltı sonrası Sivas şehir merkezini ve tarihi eserleri gezerek değerlendirmeye karar verdik.

İlk durağımız, çantalarımızı bırakmak için uğrayacağımız kapalı spor salonu yolu üzerindeki Sivas Atatürk Stadyumunun çimenleri oldu. Burada arkadaşlarımız ile çektirdiğimiz hatıra fotoğrafı sonrası kapalı spor salonuna uğrayıp çantalarımızı bıraktık.

Organizasyonun dağıttığı tişörtleri de üzerimize giyerek Sivas şehir merkezine doğru yürümeye başladık. Şehir merkezinde sırasıyla, Milli Mücadelemizin önemli noktalarından biri olan Sivas Kongresinin yapıldığı Atatürk Kongre Merkezi, Ulucami, Çifte Minareli Medrese ve tarihi Kaleyi ziyaret ettik.

Saatin öğle saatlerine yaklaşması ile hızlıca kapalı spor salonuna dönüp tüm dağcılar hep birlikte Atatürk Anıtına doğru yürüyüşe geçtik. Burada, anıta çelenk konulması, saygı duruşu, İstiklal Marşı ve günün anlam ve önemi ile ilgili konuşmalardan sonra hareket saati olarak duyurulan 17.00’ ye kadar şehir merkezi gezimize devam ettik.

Akşam saat 17.00’da bizleri tırmanış öncesi çadırlarımızı kurarak geceyi geçireceğimiz ve ertesi sabah Gürlevik dağı tırmanışına başlayacağımız Sivas’ın Hafik ilçesine bağlı Aktaş Köyüne götürecek otobüslere binerek kamp alanına doğru yola çıktık.  Yaklaşık, 68 kilometre, 1 saatlik bir yolculuktan sonra araçlardan, kamp alanına gidebilecekleri son noktada inerek kamp yükümüz ile kamp alanına doğru yürüyüşe geçtik.

Yol üzerinde, intikal için bölgede bulunan kahraman Mehmetçiklerimiz ile hatıra fotoğrafı çektirerek anı ölümsüzleştirmek ise mükemmeldi.

Yaklaşık 1 saatlik yürüyüş sonrası kamp alanımıza varmış ve çadırlarımızı kurmuştuk. Akşam yemeği için organizasyonun ikramı olan mangalda köfte ve tavuk dan oluşan yemeğimizi yedikten sonra ateş başında sessizlik saati olarak duyurulan gece 23.00’a kadar dağcı dostlarımız ile sohbet ettik.

Sabah kahvaltı için duyurulan 05.00 saatine kadar yol yorgunluğunun da etkisi ile olsa gerek deliksiz bir uyku çekmiştim.  Sabah serinliğinde arkadaşlar ile güzel bir kahvaltı yaptık. 

Hareket için sabah saat 06.00’da yürüyüş düzenine geçtiğimizde birden kendimi çok kötü hissettim. Maalesef karnım şiddetli bir biçimde ağrımaya başlamıştı. Hemen arkasından gelen mide bulantısı ve ishal ile birlikte zirve tırmanışının beni oldukça zorlayacağını tahmin etmem çok da zor olmamıştı. Nitekim daha yürüyüşün başında vücudum halsiz düşmüş ayaklarımda derman kalmamıştı. Bir an geri dönüp, çadırımda istirahat etmeyi bile düşündüm. Ama bu kadar yol geldikten sonra bu şekilde geri dönemezdim ve devam etmeliydim. Ben de öyle yaptım ve devam ettim. Yol boyunca beni acaba neyin bu şekilde rahatsız etmiş olabileceğini düşünmeden kendimi alamadım. Sabah içtiğimiz çorba, öğlen yediğimiz et yemeği ya da akşamki köfte, tavuk. Hangisiydi acaba?

Aslında bu sorunun cevabını zirve tırmanışı sonrası döndüğümüz kamp alanında alacaktım.

Gürlevik dağı 2668 metre yüksekliği ile çok yüksek bir dağ olmasa da gerek dik ve zorlu çıkışları gerekse zirveye kadar yürünecek uzun mesafe sebebi ile zor bir dağ olarak sayılabilir. Belki de bugün böyle düşünmeme sebep olan, gerçekten çok kötü bir durumda, halsiz, bitkin bir şekilde zirveye çıkmamdı.

Zirve yürüyüşünün başında çıktığımız uzun ve dik tepenin bitiminde bizi geniş ve uzun bir vadi karşıladı. Burada ilk uzun molamızı verdik. Rehberimiz düzlük boyunca karşıdaki tepelere ilerleyeceğimizi, tepeyi çıktıktan sonra sırt boyunca yapacağımız yürüyüş ile zirveye varacağımızı söyledi.

Mola sonrası gurup ile tekrar yürüyüşe geçtik. Güneşin artık tepeye çıkması ve etkisini arttırması ile birlikte vücudumda ishal, terleme ve kusma ile kaybettiğim sıvının sıkıntısı da halsizliğim ile birleşince yürüyüş artık iyice tahammül edilmeyecek hale gelmişti. Her zirve tırmanışımda yaptığım gibi yanıma yine gereğinden fazla su almıştım. Yol boyunca bol bol su içip kaybettiğim sıvıyı tekrar yerine koymaya çalıştım.

Nihayet son tepeyi de çıkmış Gürlevik dağının zirvesini uzaktan görmüştük. Son bir gayret ile adımlarımı sıklaştırarak zirveye adımımı attığımda tüm sıkıntılarımı da bir kenara bırakıvermiştim.

Gürlevik dağının zirvesine çıktığımda dudaklarımda yine, “Sivas’ın yollarına, çıkayım dağlarına.”türküsünü mırıldanıyordum. Aslında yol boyunca dilimden düşmedi desem yeridir.

Siyah saçım dolam dolam
Boynun da kurbanın olam
Eğer başka yar seversen
Bu ellerde nasıl duram

Sivas'ın yollarına
Çıkayım dağlarına
Bırak ben beni vuram
Ölüm gitmez zoruma

Selvi boylum salın da gel
Bir bakışın ömre bedel
İkimizi ayırdılar
Kör olası zalım kader

Sivas'ın yollarına
Çıkayım dağlarına
Bırak ben beni vuram
Ölüm gitmez zoruma

Bu güzel türkünün bir de hikâyesi var. Yeri gelmişken bu hikâyeyi de sizler ile paylaşmak isterim.

Sivas'ın Yollarına Türküsünün Hikâyesi;

Evvel zamanda Sivas ilinden bir kervancı Halep'ten mal getirir. Tam üç yıldır kervancılar yurtlarından, baba ocaklarından ayrı düşmüşlerdir.

Kervancılar Halep'ten aylarca yol ala ala, en sonunda, karlı fırtınalı bir kış günü Sivas'la Kayseri arası yıkık bir Selçuk hanına kendilerini zor atarlar. Handa gecelemeye karar verip, yüklerini çözerler. Sivas çok yakında olduğundan kervancılar bir an evvel gitmek isterler ve gece yola çıkarlar.

Fırtınayı hesap etmeyen kervancıların kervanı yolda kara ve fırtınaya teslim olur, oracıkta hepsi ölürler. Onların ölüme teslim olduğu yere de kervan kıran denir.

Ve bu olay üstüne Anadolu insanları, türlü türlü türküler çıkarmışlardır Bu türküleri şairler, şair olmayanlar, olayı kim duyupta yüreği yandıysa ver yansın etmiştir. "Sivas'ın Yollarına Türküsü" de bu olay üzerine yazılmıştır.

Gürlevik dağının 2668 metre rakımlı zirvesinde toplu fotoğraf çekimi sonrası kısa bir yemek molası da verdik. Bu mola birkaç parça bir şeyler atıştırıp, biraz sıvı almak için güzel bir fırsat olmuş. Güneşe karşı yüzümü dönüp ayaklarımı uzatıp dinlenmiştim. Dönüş için işaret verildiğinde kendimi biraz daha iyi hissediyordum.

Kamp yerine dönüşümüz bu sefer daha farklı ama uzun bir rotadan olacaktı. Çıkıştaki tempomun aksine biraz daha grubun gerisinde kalarak ağır ağır inmeyi tercih ettim.

Kamp yerine vardığımda, “İşte tüm rahatsızlığımın sebebi buymuş.” Dedirten konuşmalara kulak misafiri oldum. Kamp yerinde, dağlardan gelen ve bir boru vasıtası ile kayalıkların arasından akan bir kaynak suyu vardı. Bu buz gibi lezzetli kaynak suyundan kampa ilk geldiğimiz de kana kana içmiş. Gün boyunca da bu suyu kullanmıştık. “Suda kurt varmış.” Söylemini test etmek amacı ile pet şişe ile aldığım su içerisinde gerçekten minik kurtçukları görmek, çok rahatsız etti mi? Diye sorsanız. Cevabım hayır olacaktır. Olan olmuştu. Artık su borusunun başına tülbent bağlanarak suyu süzüyorlardı. Ama artık çok önemi yoktu. Çok güzel bir şehirde güzel bir dağa sağlıklı bir şekilde çıkmış ve inmiştik. Üstelik artık sabah olduğu kadar kendimi çok kötü hissetmiyordum.

Kamp yerinde yapılan anons ile birlikte tüm dağcılar, kamp yerinin kenarında kurulan büyük çay ocağı başında toplandık. Burada yapılan çay ikramı ve günün anlamını ve tırmanışı temsil eden anı madalyalarının dağıtımı sonrasında artık çadırları toplayıp geri dönüş yoluna çıkma vakti gelmişti.

Kamp yerinden ayrılırken, dilimde yine Sivas’ın yollarına türküsü vardı. Oturduğum koltuğumdan geri dönüp Gürlevik dağına bakarken içimden geçirdim. “Ne iyi yapmışımda gelmişim. Bir sürü yeni dost edindim. Güzel bir Anadolu şehrini gezdim. Yine etkileyici güzel bir dağın zirvesine çıktım.” Güle güle Gürlevik, güle güle Sivas...

Bir sonraki yazımda görüşmek üzere. Hoşça kalın.

Hakkı Şenkeser.